sept. 2011: 9/11 en Steve Jobs

Hallo allemaal
De afgelopen dagen stonden in het teken van de aanslagen van 10 jaar geleden. Op allerlei manieren werd hier bij stilgestaan.
Niet alleen de aanslagen op de Twin Towers, ook die van het Pentagon en het vliegtuig dat nooit aankwam bij zijn doel, maar neerstortte.
 
Vanuit dat laatste vliegtuig zijn veel telefoontjes gekomen en eigenlijk al die telefoontjes waren voor familieleden.
Ze gingen voornamelijk over 'ik hou van jou'.....sommige vertelden wat er gebeurde, anderen niet. Zo'n klein zinnetje en....zo belangrijk...

op zo'n moment lijkt al het andere niet meer belangrijk.....
Bijzonder vond ik dat mensen in aktie kwamen in dat vliegtuig: ze wisten dat ze het niet zouden overleven en dat er voor hun vliegtuig ook een doel-het witte huis???- was uitgekozen.
Toch kwamen zij in aktie om in ieder geval te zorgen dat hun vliegtuig niet nog meer slachtoffers zou maken.....
 
Ik herken dat wel: zorg dragen voor anderen als je meer weet.....

deze mensen pakten hun leiderschap op: dat zij het niet zouden overleven betekende niet dat ze lijdzaam toe moesten zien hoe anderen het slachtoffer zouden worden......
 
Er was ook een documantaire die een vijf mensen 10 jaar had gevolgd.
Bijzonder om te zien hoe een gebeurtenis verwerkt wordt en hoe verschillend dat is voor ieder mens.

Elk van die vijf, had een ander thema. 
 
Van een is de verloofde overleden, ze zouden trouwen. Je ziet het verdriet en na een jaar zegt ze: 'nu krijg ik nooit kinderen, dat kan niet met een ander!'

Een jaar later heeft ze een plek buiten New York, waar ze 1 keer per maand naar toe gaat: 'daar is mijn toevluchtsoord en kan ik me weer vrij voelen'. Dan wordt ze weer verliefd en...voelt ze zich schuldig: 'mag dat wel, kan dat we?l'. Na 8 jaar, getrouwd en een kind, ruimt ze het altaartje wat ze voor haar verloofde gemaakt had, op. 'Het is tijd en toch voel ik me ook schuldig daarover......'.

Langzaam neemt en krijgt ze de tijd om het een plek te geven, een plek waar nog altijd plaats is voor haar eerste verloofde....... in liefdevolle herinnering.
 
Van een ander is een collega brandweerman overleden: 'Ik had daar moeten zijn'.....

Ze werkten altijd samen, alleen ging hij die keer alleen omhoog, de andere toren in. Na een jaar vertelt hij dat hij het kamertje geschilderd heeft voor de weduwe van zijn collega: zij bleek zwanger te zijn net nadat alles was gebeurd. (De weduwe: 'Dat wisten ze hierboven: ik had het anders niet overleefd' )

Deze brandweerman gaat weg uit New York en komt een aantal jaren niet terug totdat hij beseft waarom: al zijn vrienden zijn weg.....
Toch gaat hij terug en langzaam begint hij weer een doel in zijn leven te krijgen. Hij werkt samen met de burgemeester om plannen te maken, zodat de stad, de mensen het trauma kunnen verwerken. 

Na 7/8 jaar zegt hij: 'ik wil nu in het NU leven, niet meer in 2001......dat heb ik al te lang gedaan.'
 
Een 15 jarige jongen verliest zijn moeder. Hij kijkt  naar oude video's van hem en zijn moeder en gaat zijn moeder idealiseren.

Zijn vader is na 2 jaar opnieuw getrouwd met een vriendin van zijn moeder. Hij kan dit niet verwerken, is heeel boos.

Na 3 jaar vertelt hij dat hij uit huis gezet is en nu op zichzelf woont. Hij heeft geen contact meer met zijn vader. Hij gaat studeren. Dezelfde studie als zijn moeder.

Gaat werken, bij het zelfde bedrijf als zijn moeder,en dan.....merkt hij dat dit eigenlijk niet is wat HIJ graag wil.

Hij gaat een boek over zijn moeder schrijven en ontdekt iets dat erg belangrijk is: 'mijn moeder zou altijd trots op me zijn wat ik ook doe, ik mag gewoon doen wat ik graag wil!'

Na 7 jaar heeft hij weer contact met zijn vader, hij bouwt dat langzaam op en als zijn vader zegt: 'ik heb het niet goed gedaan toen, het was te vroeg om te trouwen' helpt hem dit en is het goed.

Hij: 'Ik zie nu ook dat ik te streng voor mijn vader was......hij is ook maar een gewoon mens...'
 
Een broer die overlijdt. Hij denkt aan de kinderen van hem als hij zijn eigen kinderen instopt: 'in gedachten zie ik dat hij ook zijn kinderen instopt'.

Na 2 jaar krijgt hij woede aanvallen, is hij geirriteerd en boos. Na 3 jaar wordt het posttraumatische stress syndroom geconstateerd en gaat hij in therapie en krijgt hij medicatie. Hij verliest zijn baan en krijgt weer een baan bij de opbouw op de plek van de twin towers. Na 8 jaar heeft hij al een paar jaar geen therapie en medicatie meer en kijkt hij terug.

Hij is dankbaar dat zijn vrouw er steeds is geweest voor hem en....erkent dat zij het heel moeilijk heeft gehad met hem. Door alles wat gebeurd is, is 'nog een kind' niet doorgegaan. Eerst de gebeurtenis, toen de stress en nu de leeftijd.....
 
Dan degene die het laatst levend is gevonden. Na 1 jaar merkt ze dat ze een heel ander leven moet lijden. Alles organiseren, van alles doen gaat niet meer: ze heeft veel brandwonden. Na 3 jaar merkt ze dat t.v kijken, rusten, eigenlijk het enige is dat ze kan doen .....tussen de operaties door. Veel operaties lukken, anderen niet. Soms is het zo erg dat ze haar handen niet meer kan gebruiken......toch gaat ze door. Na 4 jaar kan ze er wat makkelijker mee omgaan: 'ik was bij een bijeenkomst en zie dat er nog mensen zijn die het veel erger hebben.' Na 8 jaar van operaties zie je haar met haar kleinkind.

Zij: 'Ik ben blij dat ik leef' en... 'ik ben bijna 60 en het maakt niet zoveel meer uit.......'
  
Deze mensen zijn gevolgd en kregen de kans om woorden te geven aan hun weg naar genezing. Dit kon: het was een ramp die iedereen had gezien en mee had gemaakt. Je zag hoe het verwerken van een trauma gaat: voor iedereen verschillend.

Hoe is het met 'rampen' die niet door zoveel mensen ervaren wordt? Veel mensen hebben hun eigen 'Twin towers' verhaal.
Een ziekte, het verlies van een baan, een scheiding -van partner, vriend/vriendin, familie etc- een sterfgeval..........wordt hier ook met zoveel compassie en nazorg omgegaan?

Mag daar 10 jaar later nog over gesproken worden? Wordt het 'puin' allemaal opgeruimd en wordt er iets nieuws opgebouwd, zoals op de plek van de Twin Towers of......blijft die plek leeg, misschien nog met 'puin' van het oude.......

Net als bij de Twin towers moet het puin geruimd worden voordat er iets nieuws gebouwd kan worden en....dat opruimen gaat niet bij iedereen op dezelfde manier.

 

Misschien zouden we veel milder naar mensen kijken als we ons bewust zouden zijn dat reakties die we niet kunnen plaatsen misschien ook te maken hebben met 'Twin Towers' persoonlijke twin towers.......misschien zouden we ook milder naar onszelf kijken......ieder heeft zijn eigen 'Twin Towers' verhaal....

 
Ik las een lezing die Steve Jobs ( de (oud) CEO en oprichter van Apple) had gegeven.

Hij vertelt daarin over zijn leven met zijn uitdagingen, uitdagingen die hem zo succesvol hebben gemaakt.

Hij zegt: 'het leven zit vol met gebeurtenissen en elke gebeurtenis is een punt. Wat die punten samen worden weet je nog niet. Het wordt pas duidelijk als je al die punten met elkaar verbindt.'

Een andere uitspraak: 'Het leven is als een trein die rijdt, zonder treinstations'.....

Het leven gaat door, van punt tot punt, van gebeurtenis, naar gebeurtenis......
Alles wat we onderweg tegenkomen maakt ons rijker, bewuster, laat ons meer genieten van waar het omgaat.....ons  pad terug naar ons zelf........

 

De vijf mensen die gevolgd zijn nu gelukkig, ieder op zijn/haar eigen manier.

Alle vijf dachten ze dat het nooit meer goed zou komen en toch.....'de trein ging door' en........

-goed om te weten voor mensen die in hun eigen 'Twin Towers' zitten- 

het wordt anders en....dat is ook goed, soms zelfs beter.........

 

en dan komt er een tijd dat je 'het altaartje' op kunt ruimen en je 'de punten' kunt verbinden..... 

In liefdevolle herinnering, dankbaarheid en mildheid,

met meer vertrouwen in jezelf en in de toekomst,

steeds meer ervaren wat onvoorwaardelijkheid eigenlijk is.......

 

Geniet!!

 Berndien