Hallo allemaal
Alweer een nieuwe maand. Een maand die in Nederland met prachtig weer begint.
Ik zag net een berichtje dat de wegen naar de Zeeuwse stranden vol stonden. Eigenlijk best wel raar.....alsof de zon alleen daar schijnt....
Is dat niet eigenlijk wat wij vaak doen? Denken dat we ergens naar toe moeten om daar te vinden wat we zoeken.....eh, ja, wat zoeken we dan eigenlijk? Paulo Coelho geeft in zijn boek Aleph zo mooi aan dat het niet uit maakt waar je bent, dat wat je nodig hebt komt waar dan ook op je pad. Dat kan bij de Albert Heijn op de hoek of ergens ver wegzijn.
Mijn opa zei mij op een gegeven moment: 'Jij bent pas tevreden als je iemand ver weg ontmoet en dan blijkt hij dichtbij te wonen.....'
Hij was al overleden toen ik Jaap ontmoette in Oman en inderdaad bleek hij nog geen 15 km van mij af te wonen....
Hoe komt het toch dat we denken dat we het 'ergens anders' moeten vinden. Zou het misschien komen omdat we al heel snel in ons leven erachter kwamen dat we niet zo krachtig waren als we dachten. Dat onze omgeving aangaf dat we beter op hen konden vertrouwen, omdat het anders mis zou gaan.....
Het gekke is dat we dat vaak nog steeds doen.
We lezen nog een boek, volgen weer een nieuwe cursus en doen precies wat gezegd wordt dat we moeten doen en........
het resultaat is dan vaak niet wat we hadden verwacht ......het vertrouwen in onszelf wordt weer een beetje minder......en je volgt weer een andere cursus, leest weer een ander boek en.....zo gaat het verder totdat je beseft dat het om JOU gaat en je de kennis die je hebt gaat toepassen.
Is het dan niet goed om weer een boek te lezen of een cursus te volgen? Dat ligt eraan waarom je het doet. Ik merk dat sommige mensen liever een dure cursus volgen dan de kennis die ze al hebben toe te passen in hun eigen leven........en ik herken mezelf daar ook soms in!
Soms is het veel veiliger -tenminste dat lijkt dan zo- om niet te voelen waar het echt om gaat. Het lijkt dan makkelijker om naar bijvoorbeeld vorige levens te gaan kijken. Zo kun je daar blijven en.....kan dat patroon dat in dit leven is, gewoon doorgaan.
Vorige levens is een misleidende term. Het zijn paralelle levens en als je iets oplost in een paralel leven, dan verandert er meteen iets in het NU. Ik ben er nooit zo mee bezig geweest of iets 'echt' of 'niet echt' gebeurd was. Voor mij is het belangrijkst dat iemand een positieve verandering in het leven van nu heeft door te kijken naar een paralel leven.
In het boek van Paulo Coelho geeft hij aan dat je voorzichtig moet zijn met deze paralelle levens, als je niet weet hoe het werkt.
De afgelopen maand kreeg ik een client die hier mee te maken had gekregen: ze was lichamelijk en psychisch uit balans. Gelukkig kon
dit snel omgezet worden. Ik reageerde anders dan ik een tijdje terug zou hebben gedaan: ik kon het nu met haar hebben over waarom dit met haar gebeurde, haar leiderschap spiegelen.
We zijn met zijn allen op reis, enkel en alleen om weer bij ons zelf, onze kracht te komen. Ons eigen leiderschap te voelen.
Dit kan alleen in het NU en we kunnen alleen in het NU zijn als we beseffen dat verwachtingen en emoties uit het verleden komen.
We zijn allemaal een, hetzelfde, in de ander zien we een stukje van onszelf dat we zelf (nog) niet kunnen zien.
Als al die mensen, situatie die op ons pad komen, die banden vanuit paralelle levens, schuld/onschuld, slachtoffer/dader, ziek/gezond......een deel van ons zijn, hoe zit het dan?
Moeten we dan onze mond maar houden voor de lieve vrede of moeten we dan toch 'strijdbaar' zijn??
Voor mij is dat de uitdaging. Het lijkt erop dat ik toch wat meer 'strijdbaar' mag zijn.Mijn grenzen aan mag geven. Kwam ik daarachter omdat ik op reis ging? Nee, gewoon in het dagelijkse leven........ik merkte dat geven/ontvangen niet in meer in balans is..........
Jaren terug volgde ik 'Effortless prosperity', waarin je elke dag iets leest en een opdracht vervuld,een maand lang.
Een van de opdrachten was iemand iets te geven die bedelde. Ik vond dit heel erg lastig: niet het geven....wel het contact maken met degene die geld vroeg. Het werd voor mij mijn oefening om naar mijzelf te kijken....wat liet die persoon zien, wat ik niet wilde zien in mijzelf....?
Nu geef ik soms wel, soms niet. Wel maak ik altijd contact met zo'n iemand. Vorig jaar had ik een bos rozen gekocht en gaf ik een roos aan hem...... afgelopen zomer zag ik hem in een andere stad en er was een blik van herkenning en verstandhouding.....
3 jaar geleden tijdens een cursus -in Oslo en ja, een dure ;-)- kregen we als opdracht om te zorgen voor een gratis lunch......voor ons zelf! Dit vond ik heel lastig. Samen met iemand anders hebben we wel een lunch gekregen.......eerst had ik iets voor hem gedaan en toen kon ik het wel vragen....vond ik.......
Ooit was er een tijd waarin de wereld ook vrouw was, waar de mensen geloofden in wonderen en dat het heden het enige was wat er was, waar alles was wat je nodig had.
De Grieken hadden 2 woorden voor tijd: Karios, gods tijd, eeuwigheid en Kronos.
Kronos was de tijd die stond voor overleven en te weten wat er allemaal geweest was. De Romeinen noemden dit Saturnus, de slaaf van de herinnering.........
In de astrologie staat Saturnus voor verantwoordelijkheid, vormkracht, waarden en normen en voor een zelfgemaakte gevangenis.......een gevangenis van de herinnering, waar we vrijwillig in blijven en ook uit mogen zodat we de vrouwelijke energie weer kunnen ervaren, ontvangen, wonderen zien en Karios ervaren......Godstijd/eeuwigheid.
.........een deel van mij denkt nog steeds dat ik minder ben, dat ik niet 'zomaar' mag ontvangen..........hoeveel zit er daar nog van die Kronos en Saturnus van het verleden, de schuld en schaamte.......?
Al veel minder dan het was en.....het mag nog minder.....Gelukkig hoeft het niet in 1 keer, ben ik op weg en mag ik van deze weg genieten....
Geniet van de zon, waar je ook bent en STRAAL!!!
Houd van jezelf!
Berndien
Alweer een nieuwe maand. Een maand die in Nederland met prachtig weer begint.
Ik zag net een berichtje dat de wegen naar de Zeeuwse stranden vol stonden. Eigenlijk best wel raar.....alsof de zon alleen daar schijnt....
Is dat niet eigenlijk wat wij vaak doen? Denken dat we ergens naar toe moeten om daar te vinden wat we zoeken.....eh, ja, wat zoeken we dan eigenlijk? Paulo Coelho geeft in zijn boek Aleph zo mooi aan dat het niet uit maakt waar je bent, dat wat je nodig hebt komt waar dan ook op je pad. Dat kan bij de Albert Heijn op de hoek of ergens ver wegzijn.
Mijn opa zei mij op een gegeven moment: 'Jij bent pas tevreden als je iemand ver weg ontmoet en dan blijkt hij dichtbij te wonen.....'
Hij was al overleden toen ik Jaap ontmoette in Oman en inderdaad bleek hij nog geen 15 km van mij af te wonen....
Hoe komt het toch dat we denken dat we het 'ergens anders' moeten vinden. Zou het misschien komen omdat we al heel snel in ons leven erachter kwamen dat we niet zo krachtig waren als we dachten. Dat onze omgeving aangaf dat we beter op hen konden vertrouwen, omdat het anders mis zou gaan.....
Het gekke is dat we dat vaak nog steeds doen.
We lezen nog een boek, volgen weer een nieuwe cursus en doen precies wat gezegd wordt dat we moeten doen en........
het resultaat is dan vaak niet wat we hadden verwacht ......het vertrouwen in onszelf wordt weer een beetje minder......en je volgt weer een andere cursus, leest weer een ander boek en.....zo gaat het verder totdat je beseft dat het om JOU gaat en je de kennis die je hebt gaat toepassen.
Is het dan niet goed om weer een boek te lezen of een cursus te volgen? Dat ligt eraan waarom je het doet. Ik merk dat sommige mensen liever een dure cursus volgen dan de kennis die ze al hebben toe te passen in hun eigen leven........en ik herken mezelf daar ook soms in!
Soms is het veel veiliger -tenminste dat lijkt dan zo- om niet te voelen waar het echt om gaat. Het lijkt dan makkelijker om naar bijvoorbeeld vorige levens te gaan kijken. Zo kun je daar blijven en.....kan dat patroon dat in dit leven is, gewoon doorgaan.
Vorige levens is een misleidende term. Het zijn paralelle levens en als je iets oplost in een paralel leven, dan verandert er meteen iets in het NU. Ik ben er nooit zo mee bezig geweest of iets 'echt' of 'niet echt' gebeurd was. Voor mij is het belangrijkst dat iemand een positieve verandering in het leven van nu heeft door te kijken naar een paralel leven.
In het boek van Paulo Coelho geeft hij aan dat je voorzichtig moet zijn met deze paralelle levens, als je niet weet hoe het werkt.
De afgelopen maand kreeg ik een client die hier mee te maken had gekregen: ze was lichamelijk en psychisch uit balans. Gelukkig kon
dit snel omgezet worden. Ik reageerde anders dan ik een tijdje terug zou hebben gedaan: ik kon het nu met haar hebben over waarom dit met haar gebeurde, haar leiderschap spiegelen.
We zijn met zijn allen op reis, enkel en alleen om weer bij ons zelf, onze kracht te komen. Ons eigen leiderschap te voelen.
Dit kan alleen in het NU en we kunnen alleen in het NU zijn als we beseffen dat verwachtingen en emoties uit het verleden komen.
We zijn allemaal een, hetzelfde, in de ander zien we een stukje van onszelf dat we zelf (nog) niet kunnen zien.
Als al die mensen, situatie die op ons pad komen, die banden vanuit paralelle levens, schuld/onschuld, slachtoffer/dader, ziek/gezond......een deel van ons zijn, hoe zit het dan?
Moeten we dan onze mond maar houden voor de lieve vrede of moeten we dan toch 'strijdbaar' zijn??
Voor mij is dat de uitdaging. Het lijkt erop dat ik toch wat meer 'strijdbaar' mag zijn.Mijn grenzen aan mag geven. Kwam ik daarachter omdat ik op reis ging? Nee, gewoon in het dagelijkse leven........ik merkte dat geven/ontvangen niet in meer in balans is..........
Jaren terug volgde ik 'Effortless prosperity', waarin je elke dag iets leest en een opdracht vervuld,een maand lang.
Een van de opdrachten was iemand iets te geven die bedelde. Ik vond dit heel erg lastig: niet het geven....wel het contact maken met degene die geld vroeg. Het werd voor mij mijn oefening om naar mijzelf te kijken....wat liet die persoon zien, wat ik niet wilde zien in mijzelf....?
Nu geef ik soms wel, soms niet. Wel maak ik altijd contact met zo'n iemand. Vorig jaar had ik een bos rozen gekocht en gaf ik een roos aan hem...... afgelopen zomer zag ik hem in een andere stad en er was een blik van herkenning en verstandhouding.....
3 jaar geleden tijdens een cursus -in Oslo en ja, een dure ;-)- kregen we als opdracht om te zorgen voor een gratis lunch......voor ons zelf! Dit vond ik heel lastig. Samen met iemand anders hebben we wel een lunch gekregen.......eerst had ik iets voor hem gedaan en toen kon ik het wel vragen....vond ik.......
Ooit was er een tijd waarin de wereld ook vrouw was, waar de mensen geloofden in wonderen en dat het heden het enige was wat er was, waar alles was wat je nodig had.
De Grieken hadden 2 woorden voor tijd: Karios, gods tijd, eeuwigheid en Kronos.
Kronos was de tijd die stond voor overleven en te weten wat er allemaal geweest was. De Romeinen noemden dit Saturnus, de slaaf van de herinnering.........
In de astrologie staat Saturnus voor verantwoordelijkheid, vormkracht, waarden en normen en voor een zelfgemaakte gevangenis.......een gevangenis van de herinnering, waar we vrijwillig in blijven en ook uit mogen zodat we de vrouwelijke energie weer kunnen ervaren, ontvangen, wonderen zien en Karios ervaren......Godstijd/eeuwigheid.
.........een deel van mij denkt nog steeds dat ik minder ben, dat ik niet 'zomaar' mag ontvangen..........hoeveel zit er daar nog van die Kronos en Saturnus van het verleden, de schuld en schaamte.......?
Al veel minder dan het was en.....het mag nog minder.....Gelukkig hoeft het niet in 1 keer, ben ik op weg en mag ik van deze weg genieten....
De tranen die ze me lieten huilen vergeef ik,
Het lijden en de teleurstellingen vergeef ik,
Het verraad en het gekonkel vergeef ik,
De leugens en de laster vergeef ik,
De haat en de vervolging vergeef ik,
De steken die ze me toebrachten vergeef ik,
De verstoorde dromen vergeef ik,
De nooit vervulde hoop vergeef ik,
De liefdeloosheid en de jaloezie vergeef ik,
De onverschilligheid en de tegenwerking vergeef ik,
De onrechtvaardigheid in naam der gerechtigheid vergeef ik
De boosheid en de mishandelingen vergeef ik,
Het verwaarlozen en het vergeten vergeef ik
De wereld met al haar kwaad vergeef ik.
Ik wil ondanks alle liefdeloosheid spontaan kunnen liefhebben,
Kunnen geven, zelfs al is alles me afgenomen,
Vrolijk kunnen werken, zelfs al werkt alles mij tegen,
Een ander de hand kunnen reiken, zels al reikt niemand mij de hand,
Een ander kunnen troosten, zelfs al heb ik zelf verdriet,
Een ander kunnen geloven zelfs al word ik zelf niet geloofd.'
(blz 179/180 Paulo Coelho Aleph)Geniet van de zon, waar je ook bent en STRAAL!!!
Houd van jezelf!
Berndien
No comments:
Post a Comment