Vorige week zat ik op een terras kaartjes te schrijven voor Loes haar afstuderen. (ze is afgestudeerd met een 8 en we hebben gisteren in Enschede en in Den Haag gevierd!) Ik had een koekje wat ik niet at en ik zag een musje er verleidelijk naar kijken. Toen ik rustig bleef zitten kreeg hij de moed om dichterbij te komen en van het koekje te pikken. Er kwamen meer musjes dichterbij. Het musje vloog weg en er kwam een andere, en zelfs 2! Het koekje belandde naast het schoteltje en op een gegeven moment telde ik 7 musjes die erg dicht in de buurt waren. Wel merkte ik dat ze mij goed in de gaten hielden: maakte ik een -voor hen- een te onverwachte beweging, dan vlogen ze weg. Een prachtig schouwspel en het deed me denken aan het vieren van Benetnasch 10 jaar. Voor mij hoort tracteren bij vieren en dat doe ik bij elke brief. Ik geef van mijn overvloed en toch.....zie ik 'musjes' die dat niet helemaal vertrouwen: 'kan ik dat zomaar aannemen?' 'verdien ik dat wel?' 'zit er geen addertje onder het gras?'
De kosmos geeft ons zoveel, overvloed hoort bij ons, is onze natuur! Alleen.....kunnen we het ontvangen? Gunnen we het ons zelf? Vinden we het onszelf wel waard? Hoeveel gekwetste stukken zitten nog in ons, overtuigingen die ons tegenhouden? Ik denk nog heel veel en......wat een kansen en mogelijkheden hebben we dan nog.....als we tenminste die overtuigingen los willen laten.
Sommige musjes zaten dichtbij op een stoel en durfden niet naar het koekje te gaan, terwijl steeds meer mussen die eerste mus volgden en genoten van de overvloed die er was -een koekje heeft ONGELOFELIJK veel kruimels!!!- Wat zouden die musjes op de stoel hebben gedacht? Waren ze misschien bang voor mensen, hadden ze een slechte ervaring en lieten zich daar door leiden?
In dit geval klopte het in ieder geval niet: ik gunde het ze allemaal.
Gelukkig zijn wij mensen die bewustzijn hebben en de mogelijkheid om te onderzoeken of iets klopt en dan kunnen we de verantwoordelijkheid daar voor nemen.
Mijn grootste angst is niet dat
ik onvolmaakt ben
Mijn grootste angst is dat
ik mateloos krachtig ben
Het is mijn licht, niet mijn schaduw,
die mij het meest beangstigt
Ik vraag mezelf af:
wie ben ik om briljant te zijn,
prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar wie ben ik om dat niet te zijn?
Ik ben een kind van God
mij onbelangrijk voor doen
bewijst de wereld geen dienst
Er is niets verlichts aan mij klein te maken
opdt andere mensen zich
bij mij niet onzeker voelen
We zijn allemaal bedoeld
om te stralen als kinderen
Ik ben geboren om de glorie van Goed die in mij is
te openbaren
Die is niet alleen in sommigen van ons:
die is in iedereen!
En als ik mijn licht laat stralen,
dan geef ik onbewust andere mensen toestemming
hetzelfde te doen
Als ik van mijn angst bevrijd ben, bevrijdt mijn
aanwezigheid vanzelf anderen.
(Bewerkt. Oorspronkelijk van Marianne Williamsen)
Kun je dit hardop lezen en kun je eerlijk kijken waar je begint te hakkelen of misschien kun je dit helemaal niet hardop lezen, is het te confronterend!
Het is een gedicht dat je wakker wil maken, als je wakker wordt.....dan is het de bedoeling dat je je verantwoordelijkheid oppakt en dat kan schrikken zijn - ik heb nog een paar 'flesjes' om je wakker te spuiten....-
Als je je bewust bent van jou kracht en dat het in deze tijd de bedoeling is dat iedereen zijn eigen kracht oppakt, zijn licht laat schijnen dan is het jou verantwoordelijkheid om dat te doen. Iemand of iets buiten je de schuld geven is dan je kracht weggeven!
Iemand een oud patroon zien herhalen en dat niet aangeven is die persoon niet zien zoals die is: kracht en liefde.
Het is alsof je iemand ziet die steeds valt en je zegt 'sta maar op' een poosje later gebeurd het zelfde en nog een keer. Jij ziet dat de veters niet gestrikt zijn, maar je vindt het zo vervelend om dat aan te geven. Het lijkt liefdevol: je troost die persoon toch en zorgt toch dat hij/zij opnieuw verder gaat! Maar ja, misschien zegt die persoon wel: 'strik jij mijn veters maar' of 'waar bemoei je je mee, ik heb dat wel goed gedaan'.
Bij een kind heb je geduld en ga je misschien zitten en leer je nog een keer hoe hij/zij veters moet strikken of......strik je gewoon de veters voor je kind omdat dat het snelst gaat en.....koop je gewoon schoenen met klittenband zodat het nooit hoeft te leren strikken......... Toen de kinderen klein waren gingen we op een dag naar de schoenenwinkel om schoenen te kopen. Anne en Bas konden strikken en kregen schoenen met veters. Loes was erbij, kon nog niet strikken, was nog te jong -dacht ik- en kreeg die dus niet. 'Ik kan wel strikken!' Ik vertelde dat ze dat nog niet kon en dat ze dat later wel zou kunnen en dan ook schoenen met veters zou krijgen. 'Ik wil het NU" Oke, dan laat het me maar zien, ik zal het je voordoen! -ik gaf haar de kans en dacht ook: veel te ingewikkeld nog voor haar, dat zal ze wel ervaren- Het ging eigenlijk beter dan ik dacht en.....ze wilde het 100%! Na ongeveer 5 minuten kon ze strikken, achter elkaar strikte ze en......ze kreeg schoenen met veters. Soms kan het zijn dat iemand in je omgeving je kracht nog niet ziet: zorg dat je het zelf ziet zodat je dat kunt ontvangen wat je graag wil......
Er zijn een aantal mensen die de nutri 5 graag wilden proberen en ook een aantal met overgangsklachten. Voor de eerste 3, die dat graag 1, 2 of 3 maanden willen gaan gebruiken, mogen dat doen voor inkoop. Nutri 5 heeft met ontvangen te maken.
Ook heb ik iets voor een paard: hele speciale dieren, die voelen of je in je kracht staat of niet en daar ook op reageren. Ik heb een energetische paardendeken, voor iemand die dat zijn paard gunt.
Geniet van deze week en....laat je licht schijnen!!!
Berndien
No comments:
Post a Comment